Blog van 17 maart: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
17 maart – Dirk Jan Steenbergen: Wereldwijd en verplicht vasten
Ik schrijf deze blog met een heel vreemd gevoel. Een beetje onwezenlijk is het wel. Een virus dat de samenleving zo’n beetje plat legt. En dat in de tijd waarin wij mensen (zeker die in het rijke westen) denken dat we alles kunnen. Dat we alles in de hand hebben, behalve het weer. En dan, levend in die waan, duikt er ineens een virus op dat we blijkbaar niet kunnen beheersen. Dat zomaar doorwoekert ondanks de maatregelen die wij nemen. Zeer verwarrend. Ook voor mij.
Ik ben nu ‘vrij’. Dat wil zeggen. Ik heb even niet zoveel te doen. Veel van de dingen die op de rol stonden zijn afgelast. Gaan zomaar niet door. Ik moet een beetje op zoek naar wat ik moet doen. Terwijl ik normaal gesproken bijna altijd aan het werk ben. En ik ben niet de enige. De hele buurt werkt in de tuin, klust wat aan het huis, en heeft voor 2 maanden toiletpapier gekocht. En dat door het corona-virus.
Gek eigenlijk. We zitten in de vastentijd. De 40 dagen voor Pasen, van Carnaval naar Paasfeest. Een tijd van bezinning. Maar bezinnen doen we niet. Wij, met Joods-Christelijke wortels, razen maar door. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit. Het aantal christenen in Nederland dat serieus vast is zeer klein. Zeker bij de protestanten. Een stap terug doen vanwege geloof, nou, dat is wat overdreven. Bezinnen omdat het vastentijd is lijkt niet nodig. En juist in deze tijd komt onze samenleving tot stilstand vanwege een virus. Ineens moeten we een stap terug doen, moeten we naar onszelf en ons leven kijken. Gedwongen.
Maak je niet ongerust. Ik geloof niet in een God die virussen over de wereld uitstrooit om deze tot staan te brengen. Maar ik geloof wel in het nut van rust en bezinning. Even een spaak in het wiel van de 24-uurs economie. Bezinning. Wereldwijd, maar ook individueel. Dat is er maar weinig, te weinig. En nu moeten we wel. Door een virus dat veel commotie veroorzaakt. En meer dan dat. Dat voor velen levensbedreigend is. Daarom moeten we voorzichtig zijn. Heel voorzichtig. Want we willen niet dat iemand door onvoorzichtigheid er het leven bij inschiet of heel erg ziek wordt. Daarom dus een blog in plaats van een vieringen. Het is niet anders. En dat kan ook nog wel even duren. Een donkere tijd, ondanks het begin van de lente. Maar we moeten hoop blijven houden. Nederlandse wetenschappers hebben stappen gemaakt in de richting van een medicijn. Dat is al heel mooi, voor deze ziekte.
Maar hoop houden gaat veel verder dan dat. Hoop houden betekent dat je steeds op zoek gaat naar het einde van de tunnel. Naar het lichtje in de verte. En dat in het geloof dat dat licht er ook is. In de overtuiging dat na het donker er weer een nieuwe ochtend aan breekt. Dat zelfs door de dood heen licht is, zoals we dat met Pasen belijden. Dat, ondanks Jezus’ dood, Zijn verhaal verder gaat. Het grote verhaal van God en mensen eindigt niet zomaar. Dat kent maar één einde. En dat is bij de belofte van de Eeuwige dat Hij onder de mensen zijn tent zal opslaan. En dat Zij de tranen van de mensen zal wissen.
Veel sterkte en tot spoedig ziens,
Dirk Jan
Vorige blog:
Volgende blog
