Blog van 3 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
3 april – Elly Urban
Gisteren een bericht op NOS.nl: lockdown in Afrikaanse landen; het is stil tot mensen echt honger krijgen. Wereldwijd nemen landen maatregelen tegen Covid 19, maar een lockdown is niet zo realistisch als mensen geen huis hebben. Geen koelkast om voedsel te bewaren, geen geld om voedsel voor langere tijd in te kopen. Als dan de markt sluit en alle transport tot stilstand komt? Als je per direct je werk kwijt bent zonder noodfonds van de overheid? Als je ziek wordt en er helemaal geen IC is, zelfs nauwelijks basiszorg?
Naast mijn werk als predikant voor de Oosterkerk werk ik drie dagen per week voor ICCO, een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking. Deze week had ik videobijeenkomsten met collega’s uit India en Ethiopië. In Ethiopië lijkt de situatie nog vrij rustig. Er zijn weinig besmettingen gemeld, mensen werken wel thuis voor zover dat gaat maar het dagelijkse leven gaat nog min of meer door. Wel is er angst en onrust voor de volgende maanden. ‘We staan nog maar aan het begin’, zei één van de collega’s, ‘en als mensen geen voedsel voor hun kinderen meer hebben kun je ze niet binnen houden’. Uit India komen schrijnende verhalen. Mensen ontvluchten de steden om in hun dorpen nog voedsel te kunnen vinden, te kunnen overleven. Rechten van arbeiders lijken niets meer waard te zijn, mensen zijn massaal hun baan kwijt en kunnen op geen enkele steun rekenen van overheid of werkgever.
Het Covid virus maakt geen onderscheid en tegelijkertijd komen de verschillen tussen rijk en arm schrijnend aan het licht. De ongelijkheid wordt ook vergroot, zeker voor de langere termijn. Ja we staan nog maar aan het begin. Ik houd mijn hart vast. Ik kan niet veel doen, niets oplossen. Wel luisteren naar de verhalen. Vaak met verwondering over de veerkracht en de moed van mijn collega’s. Maar ook met verdriet, over zoveel lijden en armoede. En ik bid: Heer, ontferm u. Ontferm u over ons, over al deze mensen, over onze wereld.
Ds. Elly Urban
Vorige blog:
Volgende blog
