Blog van 9 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
9 april – Iemke Epema: Nabij zijn
Het is woensdagmorgen. Ik heb zonet de video bekeken van de viering van vanavond. Die is op Palmzondag ’s ochtends in de Adventskerk. Ik mag kijken of er nog iets veranderd moet worden. Met een ‘gewone’ kerkdienst kan dat nooit. Bij het terugkijken merkte ik dat ik ook steeds op zat te letten of we wel genoeg afstand van elkaar hielden. Inmiddels is dat een tweede natuur geworden.
Het is wel gek om op Palmzondag al te doen of het Witte Donderdag is. Natuurlijk ben je anders als voorganger ook al veel eerder met een viering bezig dan het moment dat deze gehouden wordt. De oorspronkelijke liturgie voor Witte Donderdag was allang klaar. Er waren mooie liederen uitgezocht die de Oosterkerkcantorij zou zingen. Maar de viering moest nu compleet worden omgegooid.
Waar we ook over na moesten denken was de vraag, hoe om te gaan met het Avondmaal. Vieren of niet vieren? Daar ontstond in de kerkelijke media een levendige discussie over. Juist bij Witte Donderdag hoort het delen van brood en wijn, zei de een. Dat kun je echt niet weglaten. Maar kun je nu nog wel spreken van delen, vroeg de ander. De gemeenschap (communio) die het hart vormt van dit gebeuren, kan nu immers niet bij elkaar komen. Gaat iemand thuis bij het beeldscherm een stukje brood en een klein bekertje met wijn klaarzetten? Wie met anderen samen thuis de dienst mee beleeft, zou tenminste nog met diegene(n) brood en wijn kunnen delen. Maar hoe is dat voor wie alleen is?
We kozen er uiteindelijk voor de schaal met matzes en de beker met wijn wel aanwezig te laten zijn, maar dan als teken. Als voorgangers konden we vanwege de hygiënemaatregelen immers ook geen brood en wijn met elkaar delen? We konden het elkaar niet aanreiken. Nee, geen Witte Donderdag zonder het teken van brood en wijn. Maar laat het dan een teken zijn dat hoopvol vooruit wijst naar de tijd dat we wel weer als gemeenschap bij elkaar kunnen komen. Dat we weer brood en wijn met elkaar kunnen delen, en nog zoveel meer. Dat we elkaar de vredegroet kunnen geven, elkaars hand vastpakken, elkaar even aanraken, elkaar letterlijk nabij zijn.
Dat die lichamelijke nabijheid in deze tijd wegvalt, beleven velen als een groot gemis. Dat ervaar ik ook zo. En dan heb ik nog elke dag drie mensen om me heen die ik gelukkig wel kan aanraken. Maar dat het contact met alle anderen nu alleen op afstand mogelijk is, enkel door gesproken of geschreven woorden, via mail of (beeld) telefoon, dat voelt toch als een vorm van afgesneden zijn.
Ik denk dat je dat gemis niet op moet willen vullen. Je kunt het alleen maar doorleven, in de hoop op andere tijden. En past dat eigenlijk ook niet heel goed bij de Stille Week?
Jij komt mij lieve God
zo nederig nabij
in dagen van gemis en moeite
vind Jij mij (Lied 852 vs 1)
ds. Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog
