Blog van 13 mei: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
13 mei – Nelleke Eygenraam: Stilte en de taal van vogels
Een week geleden was het Bevrijdingsdag. Ik schreef toen over mijn ochtendwandeling en de stilte die ik zocht maar niet vond. In de eerste weken van de ‘coronatijd’ was het alle ochtenden bijna zo stil als op zondagmorgen. De laatste paar weken niet meer. Bij het wakker worden hoor ik het wegverkeer en het geluid van treinen, ook op het rangeerterrein. Het is gewoon weer druk. Ook op de dijk, maar daar is het een nieuw gewoon aan het worden, drukker dan ooit: joggers en wandelaars, fietsers en wielrenners, alleen of in duo’s, als gezin of met hond(en). Ik geef ze geen ongelijk, hoor, want het is prachtig om buiten in beweging te zijn. et overkomt me vaak dat ik op pad ga en na thuiskomst vaststel dat ik minstens twee of drie keer een praatje heb gemaakt op of in de buurt van de dijk. Gezellig en fijn. Maar als ik eerlijk ben verkies ik de rust, de stilte.
Daarom ga ik steeds eerder op pad en heb ik een voorliefde voor de vroege zondagochtend. Tot mijn vreugde had ik in de late zaterdagavond in het donker al een egel op mijn terras zien scharrelen. Een nieuwe vreugde begint zodra ik opsta, mij snel aankleed, even de poezen begroet, mijn kijkertje omhang en vervolgens de deur achter mij dichttrek. Buiten is het stil. Geen treinen, geen auto’s. Alleen de vogels zingen. Ik luister en noem namen. Sta zo nu en dan even stil om de ene of andere in beeld te krijgen. Prachtig.
Maar niet alleen vogels. Er zijn die ochtend ook hazen actief. Ik tel er zeven. Dan zie ik opeens een jonge reebok. Hij ziet mij ook. Zwijgend kijken we elkaar een tijdje aan. Hij komt niet in beweging maar ik ga verder, gelokt door een veelstemmig vogelkoor.
Het gedicht van Willem Barnard ‘De vrijheid is voor de mensen’ zingt op de achtergrond mee. Ik had beloofd erop terug te komen. Even dan, deze strofe:
met vogels valt niet te praten
de maan is koud als een vis
met vogels valt niet te praten
zon is een zwijgzaamheid
De zin ‘met vogels valt niet te praten’ treft me. Ik word er opstandig van. Dat overkomt mij wel wel vaker wanneer de ander gelijk heeft. Want dat heeft de dichter. Vrijheid heeft te maken met mensen en medemensen. Wie denkt het alléén af te kunnen, vindt in de vogels geen gesprekspartner. Ik kan zeggen wat ik wil, maar geen vogel praat terug, tenzij in een door mij aangeleerde imitatie.
Vogels spreken hun eigen taal. Wat ben ik blij dat ik hen horen kan. Als vreemde vogel versta ik hen niet, maar in de stilte zingen zij van leven en toekomst. In mijn oren klinkt dat als vrijheid.
Nelleke Eygenraam
Vorige blog:
Volgende blog:
