Blog van 14 oktober: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
14 oktober: Dirk Jan Steenbergen – Herfst
Ik hou van de herfst. Dat is niet nieuw voor mij. Als kind hield ik al van de herfst. Wanneer de meeste kinderen uit de buurt bij de gaskachel monopolie of zoiets zaten te doen, reed ik nog rondjes op mijn rolschaatsen over de kletsnatte stoep. Rolschaatsen met 4 wieltjes en dan per 2 naast elkaar. Met riempjes enzo. Wanneer de meeste voetballertjes droomden van het zaalseizoen, voetbalde ik met wat die-hards op het modderige veldje. Schoenen en kleren uit in de schuur !!!
Ik hou van de herfst. Niet alleen van de mooie dagen. Niet alleen van die dagen dat de ochtendmist het landschap verstilt. Of als de ochtendnevel wat optrekt en steeds meer contouren zichtbaar worden van de bomen of de huizen. Of die dagen dat de zon in de late namiddag over de bomen en de daken strijkt en de herfstkleuren doet schitteren. Prachtig en heerlijk. Maar ik hou niet alleen van die dagen.
Ik hou ook van de grijze dagen. Nat en miezerig. In het bos ruikt het naar paddestoelen, rot en schimmel. En toch stinkt het niet. Zelfs de boer, die te laat en waarschijnlijk illegaal zijn mest nog uitrijdt, voegt wat toe. Lekker. Het is ook heerlijk om op zo’n dag achter je bureau te zitten en te werken. Onder het mom van ‘buiten is het ook niks’ de dingen doen die al maanden zijn blijven liggen.
Maar het liefst, het allerliefste van de herfst heb ik die dagen met harde wind. Bijna storm. Die wind waar je bijna niet tegen in kunt fietsen. Die je te pakken neemt als je om de hoek van een flat komt. Als jongere en jonge man stond ik met die wind het liefst op mijn windsurfplank. In gevecht met de elementen. Keihard werken en full speed over het water. Heerlijk en soms… soms ook beangstigend. Als je de macht over zeil en plank dreigt te verliezen. Als je het spel met de wind verandert in speelbal van de wind.
Het is die wind die de discipelen van Jezus bang maakt als ze opsteekt en het kleine bootje doen dansen op de golven. Het is die wind die hen zo beangstigt dat ze Jezus wakker maken omdat ze bang zijn dat ze vergaan. En ze maken Jezus wakker. En Jezus verwijt zijn vrienden een klein geloof en dan draait hij zich om en bestraft de wind. De wind gaat liggen en het water wordt rustig. Hoe dat kan? Wat maakt het uit. Hoe prettig is het niet om in deze roerige, en soms bang makende tijden, te kunnen vertrouwen op iemand die zelfs de wind naar hem laat luisteren. Hoeveel charisma moet Jezus wel niet gehad hebben dat ze hem deze wonderen toedichten. Hoe waar is dan zo’n liedje als ‘veilig in Jezus’ armen’. Maar mooier nog ‘ik voel de winden Gods vandaag’.
Ik voel de winden Gods vandaag:
vandaag hijs ik het zeil.
Gehavend is ’t zwaar van schuim,
maar ‘k hijs en hoop op heil!
Want Christus zelf, als stille gast
reist in mijn scheepje mee.
Op Zijn bevel durf ‘k uit te gaan
op wilde, hoge zee!
De tranen die ik heb geweend,
zijn door Gods wind gedroogd.
Ik denk niet meer aan wat voorheen vergeefs ik heb gepoogd.
Maar met vernieuwde levensmoed neem ik een vast besluit:
Ik voel de winden Gods vandaag
en zeil de haven uit!
O, laat mij nooit vergeten, Heer,
hoe Gij uw liefde toont.
Doe mij bedenken, hoe U wreed
met doornen werd gekroond.
En, wijze Loods, als ik het waag
en weer de zeilen hijs,
Nu ‘k voel de winden Gods vandaag.
Leid Gij mij op mijn reis!
Dit lied is het ‘volkslied’ van de doopsgezinde gemeenschap. Zoek het maar eens op op internet.
Dirk Jan
Vorige blog:
Volgende blog:
