Blog van 13 januari: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
13 januari: Iemke Epema – Zoals sneeuw
Zoals sneeuw
Zoals sneeuw, zonder te weten waarom,
van takken glijdt, het is de middag- de zon
beschijnt glanzend de val van een last
die bleek zich bevrijdt – en opheft de
stille verduring van wie maar verdroeg.
Judith Herzberg
Het is winter, maar sneeuw hebben we hier in Zwolle nog niet gezien. Misschien gaat het nog komen. De hoeveelheden die net in Spanje zijn gevallen liever niet. Maar even zo’n witte wereld zou wel heel mooi zijn. Vooral nu er verder minder te beleven valt. Het maakt je dagelijkse leefwereld ineens nieuw.
Sneeuw verdwijnt ook weer. Dat maakt deel uit van de schoonheid ervan, dat het tijdelijk is. De Coronapandemie is ook iets tijdelijks, maar duurt onderhand al wel heel lang. En bepaalt zoveel. Zelfs de manier waarop ik dit gedicht las. Bij het woord last moest ik denken aan de last en druk die dit met zich meebrengt. Voor de een is dat angst om ziek te worden, voor de ander de spanning als er daadwerkelijke besmetting plaats gevonden heeft. Dat laatste gebeurt steeds meer om je heen. De bewegingsvrijheid die ingeperkt is door opnieuw een lockdown voelen we allemaal, al ervaart de een dit sterker als een belemmering dan de ander. De zorgen om wegvallende inkomsten bij mensen die economisch getroffen zijn door deze crisis moeten wanhopig makend zijn.
Je ziet het lang niet altijd aan mensen wat dit alles met hen doet. Er zijn mensen die zich uiten en klagen en mensen die stil verduren. Maar wat hoor je mensen vaak zeggen, al of niet met een lach: ‘Ik ben die Corona nu wel zat’. Allemaal verlangen we naar de bevrijding van deze last, dat we die van ons af kunnen schudden, weer vrij zijn.
Dat verlangen houdt ons ook gaande. Er is gelukkig perspectief. Er wordt nu gevaccineerd, al is ook dat een lange weg. Er is een tegenbeweging ingezet die hoop geeft.
En of we nog sneeuw krijgen of niet, ik merk dat ik reikhalzend uitzie naar het voorjaar. Dat we deze donkere winter weer achter ons kunnen laten. Nu al is het elke dag een beetje langer licht.
Het gedicht hierboven komt uit een bundel die Strijklicht heet. Prachtige titel vind ik. Een gedicht op zichzelf. Ik eindig met een liedregel, Lied 130a, een psalmgebed is het:
Mijn hart is in de donkerheid
een wachter die het licht verbeidt
een wachter op de morgen.
Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog:
