Blog van 30 juni: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
30 juni: Iemke Epema – Einde aan de blogs
Toen we in maart 2020 begonnen met deze blogs, hadden we er geen idee van dat vandaag op 30 juni het laatste zou verschijnen. Er was toen net een lockdown van drie weken aangekondigd. Drie weken thuis moeten blijven leek toen al ongelooflijk lang. Het is maar goed dat je niet alles vooruit weet.
We besloten vrijwel onmiddellijk om zolang de kerk dicht was met u te communiceren via deze blogs. De eerste maanden verschenen die dagelijks, in de zomer van 2020 schakelden we over op een ritme van eens in de week. We hadden er veel plezier in deze stukjes te schrijven. Ieder deed dat op zijn en haar eigen manier. Daar waren we heerlijk vrij in. De een legde zich toe op het schrijven van haiku’s, er kwamen gedichtjes voorbij, het ging over de tuin, over wandelingen in de natuur, het zwembad, dingen die gebeurden in de wereld. Een paar mensen zorgden ervoor dat gemeenteleden zonder PC de blogs uitgeprint thuis kregen. We merkten dat wat wij schreven gelezen werden, er kwamen mooie reacties. Een van ons werd er zelfs bij de kapper op aangesproken. Verschillende mensen lieten mij weten dat zij een boek waar ik enthousiast over was ook waren gaan lezen – dat vond ik zo geweldig!
Hoe zullen we later terugkijken op deze tijd? Welke dingen zullen eruit springen? Ik zal mij de blogs zeker herinneren. Ook de wandelingen met verschillende van u. En natuurlijk al die vergaderingen via zoom of teams met collega’s, kerkenraad en andere groepen. Achter het scherm gaan zitten, kop koffie mee naar boven, de link aanklikken en maar hopen dat het allemaal werkt: de camera, de microfoon, en dat je de anderen allemaal goed kunt zien en horen. Het opnemen van de gezamenlijke vieringen, afwisselend in de Adventskerk en de Oosterkerk. Vorig voorjaar en afgelopen winter opnieuw een tijd lang in een compleet lege kerk, met alleen een paar medewerkers. De zanggroepjes in verschillende samenstelling, het oefenen voor de dienst en de saamhorigheid die daarbij ontstond.
Een paar diensten in de Oosterkerk zal ik me altijd blijven herinneren. De laatste zondag van het kerkelijk jaar, met die indrukwekkende film waarin de namen van overledenen waren opgenomen. De beide kerstvieringen. De musical van de kinderen die toch kon worden uitgevoerd door er een film van te maken. Het prachtige harpspel tijdens de andere kerstviering, en hoe die harp de hele viering door in beeld was, het warme zonlicht die ochtend. Hoe er tijdens die viering door twee kinderen spontaan gedanst werd en ons dat meteen op een idee bracht: waar zingen niet meer kon was dansen wel mogelijk! De bijzondere on line Minipassion. De bedrijvigheid in en rond de kerk met de Paasbrodenactie. De vrolijke Kinderpaasviering. De Pinksterviering, met voor het eerst weer kerkgangers en opnieuw dansende kinderen. Het in kleine groepjes na de dienst staan praten op het kerkplein. Mensen in de Adventskerk zullen hun eigen herinneringen hebben aan bijzondere momenten in hun kerk.
Hoe zal het nu verder gaan, hoor je mensen voortdurend vragen. Komen mensen wel weer naar de kerk? Of blijven ze thuis kijken? Hoe kunnen we elkaar weer ontmoeten? Hoe blijven we samen een gemeenschap vormen? Heeft u zelf ideeën misschien? Is er iets dat u zelf zou kunnen en willen doen? Blijf alsjeblieft niet afwachten, maar kom er mee voor de dag. Zoek elkaar op, neem zelf initiatief. Als we iets geleerd hebben van de afgelopen tijd is dat we elkaar nodig hebben en het samen moeten doen.
Iemke Epema
Vorig bericht:
Volgend bericht:
