Blog van 14 mei: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
14 mei – Iemke Epema: Midden in het leven
In duinpan en weiland regent het beloftes
van lucht en gras, water weet dat je bent
als de melk uit de kan en als de schenkster.
Op de fiets wil je de wereld inademen
landschap verslinden, volhouden:
dit ben ik, kastanje, wilgen, koe en dijk
mijn lichaam een appel aan de boom
mijn ziel een zilvermeeuw boven het wad
En niet denken: weer middag, hoe lang nog
houdt de zon halt boven de bungalows
gaat niets voorbij in de tuin met vetplanten
staat de straat vol onvermurwbaar licht.
In het museum van Madame Tussaud zit ik
voor altijd achter het raam, uitzicht op dahlia’s.
Een gedicht van Marjoleine de Vos. Ook ik houd veel van gedichten. Je kunt ze lezen en herlezen en vaak zie je dan weer iets nieuws. Dit gedicht zit barstensvol verlangen. Verlangen naar het volle leven. Je zit op de fiets en wilt de wereld inademen en het leven omhelzen. Middenin het leven staan en er helemaal deel van zijn. Ik hoop dat u momenten hebt dat u die volheid ook ervaren mag, ook en juist in deze vreemde en beklemmende tijd.
Maar het gedicht gaat ook, en misschien wel vooral, over een andere ervaring. Dat je dit zo graag zou willen kunnen beleven, maar het lukt niet. Hoe ver je ook je hand uitstrekt, je kunt er niet bij. Soms denk je: nu zou ik eigenlijk blij en dankbaar moeten zijn; kijk wat ik allemaal krijg. Maar het bijbehorende gevoel blijft uit. Ik moet dan vaak denken aan wat de schrijfster Marguerite Duras schreef over de liefde, maar van toepassing is op het hele leven: Je moet dat helemaal leven, met alles wat erbij hoort, ook de verveling. Daar kun je geen vakantie van nemen. De goede en volle en geïnspireerde dagen, maar ook de kwade en schrale dagen vragen erom geleefd te worden.
Alleen: is het niet ergerlijk dat terwijl de goede altijd zo snel voorbij lijken te vliegen, de kwade vaak een eeuwigheid lijken te duren? Toch helpt het te bedenken dat ze weer voorbij gaan, en dat is geen goedkope troost. De zon staat niet werkelijk stil boven de bungalows. Na een nacht van eindeloos wakker liggen wordt het op een gegeven moment toch weer licht. Want leven is beweging, verandering, ontwikkeling. Ook nu. Als dat niet meer zo is, is in de plaats van het leven de dood ingetreden.
Wij mogen geloven in een God van leven, beweging, verrassing. Wij mogen geloven in zijn belofte die boven onze dagen staat geschreven, de goede en de kwade. Dat Hij ons zal redden van alle dood en doodsheid. Een God die komt en ons optilt, onverwachts, en onze ziel doet vliegen. Als een zilvermeeuw boven het wad.
Vorige blog:
Volgende blog:
