Blog van 16 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
16 april – Iemke Epema: Leven in vrijheid
Net als andere jaren leefde ik toe naar Pasen. Pasen, het einde van de 40-dagentijd, een veelbelovend nieuw begin. Het uit het Frans komende woord quarantaine betekent veertigtal. Het verwijst naar de 40 dagen stilte en afzondering die voorafgaan aan Pasen. Maar dit jaar lijkt het wel alsof we na Pasen nog steeds in de 40-dagentijd zitten. Het sociale vasten dat van ons gevraagd wordt is nog niet voorbij. We zitten vast in onze huizen. Hoe lang nog?
Niet weten hoe lang het nog duurt, dat schijnt het moeilijkste te zijn voor ons. De onzekerheid, het moeten afwachten. Wij mensen willen zo graag greep hebben op de dingen. Als dat ontbreekt voelen we ons machteloos en ligt somberheid snel op de loer.
Op mijn verjaardag had ik een bijzonder boek gekregen: De keuze – leven in vrijheid. De schrijfster Edith Eva Eger, een joodse vrouw, geboren in Hongarije, en tegenwoordig levend in Amerika. Ze is nu 92 jaar. Toen ze 16 jaar oud was werd ze samen met haar ouders en oudere zus naar Auschwitz gedeporteerd. Ze werd gedwongen te dansen voor Mengele. Samen met haar zus overleefde ze het kamp. Ik zag er tegenop haar verhaal te gaan lezen, om geconfronteerd te worden met zo’n gruwelijke geschiedenis. In de Stille Week begon ik eraan. Op Tweede Paasdag had ik het boek uit. Ik googelde op de naam van de schrijfster en kwam uit bij een Tedtalk, een lezing die ze gegeven had aan een groep jonge mensen. Ik ging zitten luisteren naar deze broze en tegelijk zeer levendige vrouw. Wat ze zei kwam recht bij mij binnen. Het was een Paaspreek.
Edith Eger is haar leven lang bezig geweest met de verschrikkelijke dingen die haar zijn overkomen. Ze moest verder moest leven met wat haar was ontnomen en worstelde met een diep gevoel van machteloosheid. Maar waar ze in haar boek vooral van getuigt is vreemd genoeg juist een sterk geloof in vrijheid. In de trein op weg naar het kamp zei haar moeder, die geen idee had wat hen daar te wachten stond: ‘Ze kunnen je alles afpakken, behalve je gedachten.’ Die woorden van haar moeder zijn haar altijd bijgebleven. Ze houdt ze vandaag voor aan de jonge mensen voor wie ze haar lezing houdt en zegt: ‘Daarom is het zo belangrijk dat het de goede gedachten zijn die je toelaat!’
Ze vertelt hen over de kracht van de hoop die haar in leven hield. Eerst de hoop op bevrijding uit de hel van Auschwitz. Toen de hoop op de genezing van haar diepe worsteling met haar verleden. Het was de hoop die haar op de weg zette van gevangenschap naar vrijheid, van trauma naar heling, van duisternis naar licht. In deze tijd, waar zo veel machteloosheid wordt gevoeld, een diep bemoedigend Paasverhaal.
Iemke Epema
Vorige blog:
Volgende blog:
