Blog van 25 mei: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
25 mei – Hans Tissink: Verweesd
Beste lezer(-es),
Mijn twee vorige blogs, brieven aan mijn moeder en vader, hebben verschillende reacties opgeroepen: zowel positieve als kritische reacties. Zoals dat gaat, hielden de kritische reacties mij bezig de dagen erna. Mijn brievenblogs waren volgens sommigen te persoonlijk en te intiem. Waarom moet je zoiets als buitenstaander lezen? Dat is toch meer voor de binnenkamer. Ik kan me deze reacties goed voorstellen. Hoe meer ik erover nadenk, des meer ik besef dat ik beide brieven duidelijker had kunnen introduceren aan u en jou. Waarom overviel ik jou er ineens mee? Waren deze brieven niet op het verkeerde adres bezorgd?
In mijn intro had ik misschien beter een brug kunnen slaan tussen de lezer en mij. Bijvoorbeeld zo: corona kan van alles met ons doen. Deze pandemiecrisis zet alles op z’n kop en oefent ook grote druk uit op onze ziel. In mijn blogs probeer ik via verschillende genres daarover te schrijven. Zo kon ik in gebedsvorm iets over mijn onmacht en woede kwijt. Ik gebruikte Latijnse spreuken om enkele meditatieve oefeningen door te geven. En in een gedicht herdacht ik de doden van toen en nu.
Nu de briefvorm. Corona laat me meer dan anders terugdenken aan mijn overleden ouders. Dat verrast me enorm. Op Facebook schreef een collega later over zo’n zelfde ervaring. Hij vertelt: ‘Nu ik ouder word in deze coronatijd, denk ik vaak aan mijn ouders. Wat hebben zij voor mij betekend? Tijdens mijn pelgrimstocht naar Santiago ervoer ik precies zoiets tijdens mijn eenzame momenten.’ Tot zover. Deze collegiale ontboezeming raakte me. Hij spreekt over hetzelfde thema de lezer direct aan en durft tegelijk iets van zichzelf te laten zien.
Ik realiseer me zeer goed dat jij als lezer best wel eens een heel andere relatie met je ouders kunt hebben gehad dan ik. En een brief naar hen schrijven zou dan te pijnlijk of confronterend zijn. Ieder mens is anders. Elk levensverhaal is uniek. Geen mens ontkomt aan momenten van verweesde eenzaamheid.
Gisteren was het Wezenzondag. Wezen, want Jezus zei bij zijn afscheid tegen zijn vrienden: ‘Ik zal jullie niet als wezen achterlaten. Ik beloof jullie de heilige Geest. Hij zal jullie helpen en troosten.’
Kijk, en dat hebben we uiteindelijk allemaal nodig. We kunnen ons in coronatijd soms verweesd en alleen voelen. Dan is het zoeken naar woorden en beelden van troost en bemoediging. Zoals soms de geest van onze gestorven dierbaren helpend present kan zijn, zo kan de Geest van Christus ons op moeilijke momenten vergezellen als een warme gloed. Goddank, Hij is er weer. Kijk, en dat is tenminste iets om over naar huis te schrijven. Toch?
Hans Tissink
Vorige blog:
Volgende blog:
