Blog van 28 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
28 april – Dirk Jan Steenbergen: Zondagmorgen
Zondag 23 April 2020. Ik ontwaak, zoals eigenlijk altijd, rond half zeven. Meestal moet ik dan op zondag ook vrij snel opstaan. Ik druk dan de tv naast mijn bed aan en kijk nog even een stukje van een interview van Andries Knevel met een kerkverlater of een prominente figuur in de christelijke wereld. Dan sta ik op en maak me klaar voor :
- Een jeugdaktiviteit
- Een kind- of jeugddienst in Zwolle
- Een kerkdienst in Apeldoorn
- Een gastviering elders
Hoe anders is dat deze weken. Ik word wakker maar ik moet niks. De zondagen lijken steeds meer op ‘gewone’ dagen. En eerlijk is eerlijk, ik weet niet eens of ik het echt erg vind. Het is ook wel rustig om de zondag nu eens een paar weken niet als werkdag te hebben.
Om een uur of 7 sta ik op. Ik ga naar beneden, zet thee, maak ontbijt klaar, knuffel de hond en druk hier de tv. aan. Jacobine is aan het woord. (Zondagmorgen televisie kan echt heel inspirerend zijn.) Ze interviewt verschillende mensen waaronder een dominee die haar gemeente mist in deze tijd van corona. Die dominee vertelt over de begrafenis van haar moeder die ze zelf heeft verzorgd. Daar herkende ik veel in, dat heb ik ook gedaan. En ze liet in die viering lied 657 zingen. Zelf zong ze in deze uitzending (het was geloof ik een herhaling) het tweede couplet. Op een bekende melodie uit Wales (rode liedboek 448 : soms groet een licht van vreugde).
Dit is de tekst :
Al is mijn stem gebroken
Mijn adem zonder kracht
Het lied op and’re lippen
Draagt mij dan door de nacht
Door ademnood bevangen
Of in verdriet versteild
Het lied van uw verlangen
Heeft mij aan het licht getild.
Ze vertelde dat ze ervoer dat de gemeente als het ware voor haar zong. Verdrietig en gebroken door het overlijden van moeder stond zij daar, gedragen door het lied van de gemeente. Ze vertelde het en het ontroerde mij zeer. Want is dat niet wat we allemaal missen in deze tijd. Dat de gemeente zingt of door zingt, waar onze eigen stem stokt. Sommigen van ons zijn nu tot eenzaamheid gedwongen. En dat kan leiden tot verdriet. En de gemeente is er niet om door te zingen. Of….. of vergis ik mij. Vergissen wij ons allemaal in de kracht van gemeente zijn. Juist nu zijn we gemeente. Kijk naar elkaar om, bel elkaar, schrijf elkaar, stuur bloemen, app, mail, maar vooral DOE.
Doe iets en HEB LIEF !
Er zal een dag komen dat de gemeente weer bij elkaar komt en samen zingt. Maar ook nu, zonder samenkomst, verstomt het geluid van de gemeente niet ! De gemeente, dat zijn wij !!
Dirk Jan
Vorige blog:
Volgende blog:
