Blog van 7 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk wekelijks een blog. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid.
7 april: Hans Tissink – Twijfel en geloof
Wij zouden vandaag het tweelingzusje of broertje van de ongelovige Tomas kunnen zijn. Tomas geloofde niet dat Jezus was opgestaan uit de dood. ‘Laat mij eerst zijn wonden zien’, riep hij tegen zijn medeleerlingen.
Geloven lijkt volgens mij nooit zonder twijfels en vragen te kunnen bestaan. Afgelopen Paaszondag biechtte een diaken dat openhartig op in onze onlineviering. Na de eerste lockdown veranderde haar vanzelfsprekendheid van geloven. Eigenlijk miste ze de kerk niet en vond ze de rust best wel fijn. Ze zei: ‘Ik ben er nog niet uit, de vanzelfsprekendheid is niet terug en dat wil ik misschien ook niet. Voor nu weet ik: Geloof is voor mij een zoektocht met vragen en twijfels en het laat mij niet los.’
Twijfels en vragen horen bij het leven. En de vraag ‘Waar is God in deze coronatijd?’ duikt ook telkens weer op. Tomas wil de wonden van Jezus aanraken. Eerst zien, dan geloven. En Jezus laat deze twijfelende zoeker zijn kruiswonden zien en betasten. Tomas belijdt daarna pas ‘Mijn Heer en mijn God’.
Zijn naamgenoot en Tsjechische theoloog Tomas Halík concludeert op grond hiervan: Onze God is een gewonde God.
Ook ik worstel net als u en jij met onzekerheden en twijfels. Is het allemaal wel waar? Wat kan ik nog geloven? Waarom stopt God deze verpletterende pandemie niet? Wat voor zin heeft het leven met alle pijn en verdriet?
Mijn worstelingen leveren nooit bevredigende antwoorden op. Ik blijf ermee stoeien. Maar toch. In die zoektocht worden mijn verlangen en mijn hoop wel steeds opnieuw aangevuurd. Kennelijk zijn alle lastige vragen nodig om alert en open te blijven voor het nieuwe dat komt: Gods Rijk of hoe je het ook wilt noemen. Wij moeten het vandaag voor ons godsvertrouwen misschien wel meer hebben van het ongeloof van Tomas dan van het vaste geloof van de gelovige leerlingen. Tussen God en ons zit een onzichtbare muur. Maar soms hoor en zie ik heel even een glimp van Pasen, een teken van zijn ‘gewonde’ aanwezigheid. Dat leer ik van Simone Weil. En met haar troostrijke beeld wil ik deze twijfelblog eindigen.
Twee gevangenen in aangrenzende cellen hebben door klopsignalen tegen de muur contact met elkaar. De muur is wat hen scheidt, maar ook wat hen in staat stelt om contact met elkaar te hebben. Datzelfde geldt tussen ons en God. Iedere scheiding is een verbinding.
Ds. Hans Tissink
Vorige blog:
