Blog van 1 april: Kerk in tijden van corona
In deze turbulente tijd schrijven de vijf beroepskrachten van het cluster Adventskerk-Oosterkerk dagelijks een blog. Van maandag tot en met vrijdag bloggen zij om beurten. Ter bemoediging, inspiratie, voor saamhorigheid. We plaatsen de nieuwe blog telkens bovenaan; de eerdere blogs zijn eronder te lezen.
1 april – Nelleke Eygenraam: Anders zou ik….
Als ik in mijn agenda kijk zie ik heel veel doorgestreepte afspraken en activiteiten.
Pastorale afspraken, gesprekskringen, de preekclub, vergaderingen, een werklunch, studiedagen, vespers en vieringen en allerlei ander kerkenwerk. Maar ook privédingen zoals naar de kapper, een feestje, etentjes, een wandelweekend met goede vrienden.
Als ik zo’n doorgestreepte afspraak zie, denk ik geregeld ‘Anders zou ik dit of dat gedaan hebben’. In plaats daarvan zit ik heel veel achter de computer of aan de telefoon. Binnen.
Gelukkig kom ik ook veel buiten. Ik wandel graag of ben in de tuin bezig.
Met enkele mensen maak ik een afspraak voor wandelpastoraat. We zoeken een rustig tijdstip uit en paden die breed genoeg zijn om minstens anderhalve meter uit elkaar te kunnen lopen. Soms lopen we een tijdje achter elkaar, zwijgend, elk in een eigen tempo.
Vorige week wandelde ik met mijn coach een aan de andere kant van de IJssel, vanaf Hattem, langs de begraafplaats, door een mooi stukje bos en wat heide aan de ene oever van het Apeldoorns kanaal om over de brug langs de andere oever terug te keren. Door de beweging van het wandelen praat het anders dan in een stoel in haar spreekkamer, merkte ik, hoe prettig ik die kamer ook vind. We hadden koffie bij ons en bij een grote picknicktafel hielden we even pauze. Toen we verder liepen, zagen we drie vrouwen dichtbij elkaar in de wal zitten. Te dichtbij, besefte ik later pas, maar dat viel me toen niet op. Iets anders trok de aandacht.
Een heldere glanzende kobaltblauwe ijsvogel, rustend op een tak boven het water. Hoewel, rustend klopt niet helemaal. Hij, want het was een mannetje, was alert, draaide met zijn kop en toonde soms ook de helderoranje voorkant van zijn lijf. Schitterend om hem zo goed te kunnen zien, zelfs zonder kijker. Na een tijdje vloog hij weg. Even verderop kon het schouwspel opnieuw beginnen.
Anders zou ik binnen gezeten hebben en door de hoge ramen hooguit een beetje van de blauwe lucht en de kale bomen hebben gezien. Maar nu deze ijsvogel. Wat een cadeautje!
Nelleke Eygenraam
Vorige blog:
Volgende blog:
